Productomschrijving

De Supermarine Spitfire is waarschijnlijk de beroemdste Britse jager uit de Tweede Wereldoorlog. Het was een volledig metalen toestel met een lage vleugelconfiguratie, karakteristieke ellipsvormige vleugels, een klassieke staart en een intrekbaar landingsgestel. De prototypevlucht vond plaats op 5 maart 1936. De Spitfire bleek het paradepaardje van de RAF tijdens de oorlog te zijn, dat het na de oorlog nog steeds goed deed en tien jaar lang in productie bleef. De geschiedenis van de Spitfire begon op de tekentafel van RJ Mitchell, de hoofdontwerper van Supermarine. De eerste toestellen gingen in 1938 naar RAF-eenheden, maar toen de Slag om Engeland in de zomer van 1940 begon, stonden er al 19 squadrons moderne jagers op de vliegvelden – samen met de iets oudere Hurricanes van de eilanden, 600 vliegtuigen die verdedigd werden. Met de uitbreiding van de vijandelijkheden werd de Spitfire ingezet overal waar de RAF actief was: in het Verre Oosten, Noord-Afrika en Italië, tijdens de landing in Normandië en de gevechten in Frankrijk, en uiteindelijk tijdens de operatie in Duitsland in 1945. Voor veel Britten werd hij een symbool van de overwinning in de Tweede Wereldoorlog. Deze prachtige machine heeft minstens een dozijn productieversies gekend. De belangrijkste daarvan zijn onder andere de eerste in serie geproduceerde Spitfire Mk.I, aangedreven door een 1030 pk sterke Rolls-Royce Merlin II-motor. Het was vooral deze machine die zo'n uitstekende bijdrage leverde aan de Slag om Engeland. Er zijn vele versies van dit model ontwikkeld, waaronder de PR Mk IA (verkenningsversie) of de PR.IG (bewapende verkenningsversie). Een andere interessante versie was de Spitfire Mk.V met een Rolls-Royce Merlin 45-motor met 1440 pk. Later werden ook Merlin 50-motoren geassembleerd. De serieproductie van deze versie begon in 1941 en was het antwoord van de RAF op de komst van de Messerschmitt Bf-109F. Een andere zeer succesvolle versie is de Spitfire Mk.IX, aangedreven door een Merlin 61-motor met een vierbladspropeller. Deze versie was een tegenhanger van de Focke-Wulf Fw-190 en werd eind 1941 in productie genomen. Deze versie onderging vele wijzigingen en kreeg bijvoorbeeld in 1944 een nieuw gyrovizier, een vergroot roer of een ander vleugelsysteem. Een andere belangrijke versie is de Spitfire Mk.XIV met een Rolls-Royce Griffon 61-motor en een vijfbladspropeller. De serieproductie begon in oktober 1943. Een van de laatste geproduceerde series was de Mk.21. Deze versie had een Griffon 61-motor, een sterk versterkte structuur en ommanteling, en de vleugels waren verlengd, waardoor hun vliegoppervlak groter werd. De massaproductie begon in maart 1945. Technische gegevens (Mk.XIV-versie): lengte: 9,14 m, spanwijdte: 11,23 m, hoogte: 3,05 m, maximumsnelheid: 717 km/u, stijgsnelheid: 18,5 m/s, praktisch plafond: 13.200 m, maximaal bereik: 1815 km, bewapening: vast - 4 7,7 mm machinegeweren en 2 20 mm Hispano Mk II kanonnen, hangend - tot 225 kg aan bommen.